Jednym z mojich hobby są konie. Podam parę ciekawostek o nich i kilka ras z informacjami. Zacznę od rasy koni które chciała bym hodować. Są to konie rasy Achał-Tekińskiej.

                                               Tak wyglądają:
                                                            
    
       
A tu trochę informacji o tych końskich charcikach:
Rasa tych koni zwraca uwagę swoją suchą budową ciała i lekkimi chodami. Jego kończyny są długie i smukłe, z wysoko osadzonymi stawami. Długi jest również grzbiet, a zad szeroki i silny. Pierś jest głęboka i muskularna, lecz wąska. Długa i prosta szyja nadaje achał-tekinowi dumny wygląd. Głowa jest sucha i zgrabna, o prostym profilu. Uszy są długie i drobne; oczy duże i pełne wyrazu. Teraz wiecie dlaczego je nazwałam końskimi chartami?  I tu taka mała ciekawostka: Koni Achał tekińskich jeszcze nikt w Polsce nie choduje. Chcę być pierwsza
A teraz trochę histori z życia tych koni:
Informacje na temat ich pochodzenia są sprzeczne i niejasne. Wiadomo jednak, że konie te wywodzą się od koni turkmeńskich. Podczas licznych wojen i grabieży, ich hodowla zaczynała się chylić ku upadkowi. Udało się ją odbudować dzięki arabskim klaczom (1336 r. - 1405 r.). Krew achał - tekińska płynie w żyłach wielu ras koni europejskich, dzięki ogierowi Turkmain Atti i jego 17 synom, kryjącym we wschodniopruskiej hodowli koni gorącokrwistych. Ogier Byerley Turk (prawdopodobnie rasy turkmeńskiej lub czystej krwi arabskiej) dał początek jednemu z podstawowych rodów hodowli pełnej krwi angielskiej.
A na koniec trochę ciekawostek:

• Tradycyjną paszą konia achałtekińskiego w jego ojczyźnie jest wysuszona lucerna, jęczmień, a także jaja i pieczone ciasto.
• Turkmeni preferują achał-tekiny o ciemnym umaszczeniu, zaś jasne uważają za mankament urody.
• Achał-tekin dysponuje elastycznymi, wydajnymi chodami; świetnie galopuje.

• Tradycyjną pa
  • Tradycyjną paszą konia achałtekińskiego w jego ojczyźnie jest wysuszona lucerna, jęczmień, a także jaja i pieczone ciasto.
  • Turkmeni preferują achał-tekiny o ciemnym umaszczeniu, zaś jasne uważają za mankament urody.
  • Achał-tekin dysponuje elastycznymi, wydajnymi chodami; świetnie galopuje.
  szą konia achałtekińskiego w jego ojczyźnie jest wysuszona lucerna, jęczmień, a także jaja i pieczone ciasto.
• Turkmeni preferują achał-tekiny o ciemnym umaszczeniu, zaś jasne uważają za mankament urody.
• Achał-tekin dysponuje elastycznymi, wydajnymi chodami; świetnie galopuje.

Ato taki koński wierszyk:




A oto też konie które bardzo mnie się podobają. Jest to rasa koni fryzyjskich.
Tak się prezętują:








Piękne są! I tu taka ciekawostka te końskie piękności są tylko koloru karego. No przynajmniej mnie nie zdarzyło spotkać tych koni w innym kolorze:)
Te piekności pochodzą z terenów dzisiejszej Holandi. Kiedyś była to Fryzja, więc stąd nazwa koni. I kto mówi że, Holęderki są brzydkie niech spojrzy na to zdjęcie:


A to takie ciekawostki:

Wzrost
Współczesny fryz jest średniego kalibru. Preferowany wzrost trzyletniego konia to 160 cm wysokości w kłębie, a minimalny to 154 cm dla klaczy stadnej, dla klaczy ster jest to 156 cm, natomiast dla klaczy Kroon 158 cm i tyle samo dla licencjonowanego ogiera. Nie istnieje górna granica wzrostu, więc zdarzają się konie o wysokości 180 cm w kłębie. Podczas oceniania główną rolę odgrywa harmonia budowy, a także jakość chodów.

Budowa

• Głowa – odpowiednio długa; oko duże, błyszczące i inteligentne; uszy stosunkowo małe, z nachylonymi ku sobie końcami; profil lekko szczupaczy lub prosty; całość musi sprawiać wrażenie szlachetności;
• Szyja – wyniosła, o lekko łabędzim profilu, odpowiednio długa i dobrze umięśniona, wysoko osadzona;
• Kłoda – dobrze umięśniona, dość długa ale nie za długa, dopuszczalny nieco miękki grzbiet, kłoda musi być głęboko związana z piersią, łopatka jest lekko skośna, żebra nie mogą być beczkowate;
• Kończyny przednie – proste, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 45 stopni, rozstawione o szerokość kopyta;
• Kończyny tylne – długie udo, staw skokowy o kącie 150 stopni, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 55 stopni.

Chody

• Stęp – sprężysty i silny;
• Kłus – zamaszysty, z silnym odbiciem zadu, ma sprawiać wrażenie lekkości, musi być wyraźna faza zawieszenia z mocnym zgięciem w stawach;
• Galop – rytmiczny, okrągły, z zadu.

We współczesnej selekcji duży nacisk kładzie się na poprawienie pracy zadu przy zachowaniu specyfiki ruchu.

Charakter
Wyróżnia je bardzo dobry charakter, chęć współpracy z człowiekiem, ufność i mała skłonność do narowów.

Maść
Jedyną dopuszczoną maścią jest kara. Ogiery starające się o licencje hodowlaną muszą być w odcieniu kruczym, w wypadku kiedy ogier jest w odcieniu wronim nie zostanie dopuszczony do rozrodu. Jedyną odmianą akceptowaną jest mała gwiazdka na czole, przy czym wyłącznie u klaczy i wałachów.

A to na koniec:



KWPN- Koninkilijk Warmbloed Paardenstamboek Nederland to konie gorącokrwiste pochodzące z Holandii. Jest to rasa wywodząca się od dwóch miejscowych ras: Gelderlander i Groninger udoskonalona ogierami Pełnej Krwi Angielskiej i Fracuskimi oraz Gorąco Krwistymi Końmi Niemieckimi. Tak oto powstał ten współczesny sportowiec o doskonałej sylwetce.
Selekcja ogierów jest bardzo staranna. Szansę na udoskonalenie rasy dostają tylko najlebsz wierzchowce. Własciciel sprawdza, czy ogier zda egzamin jako koń ujeżdżeniowy albo skoczek. Ten ostatni jest oceniany m. in. podczas skoków w korytarzu (koń bez jeźdca skacze przes przeszkody na wyznaczonym torze), w ruchu luzem. Liczy się każdy element. Tak jest wybierany doskonały atleta.
Holendrzy doskonale wiedzą, że dzielnego i pięknego konia trzeba dobrze sprzedawać. Stały się, oprócz tulipanów, znakiem firmowym kraju:)